مرور اسامی عمده ورزشکاران ایرانی که در ۴۰ سال اخیر پناهندگی و پشت کردن به وطن و ملت را ترجیح داده اند، نشان میدهد این مسیر به ناکجاآبادی ختم میشود که عاقبت بخیری در آن نیست؛ اتفاقی که باید در انتظار آن برای سایرین هم بود.
در زیر مروری بر زندگی عمده ورزشکاران شاخص داریم که به پناهندگی روی آورده اند. نگاهی به این لیست، خود گویای راه رفته و عاقبت آنهاست که اکثریتشان، به پوچستان رویاها رسیدند؛ نه آرمان شهری که در پیاش، به همه ارزشها و اصولشان پشت پا زدند.
سعید جانفدا
در سالهای بعد از انقلاب و با شروع جنگ تحمیلی، با توجه به شرایط جامعه، ورزش و فوتبال از رونق افتاد و دیگر، اولویت نخست نبود. با خروج و خداحافظی ستارههای پیش از انقلاب از تیم ملی، فضا برای حضور جوانان جدید و جویای نام باز شد. مرحوم پرویز دهداری برای مسابقات مقدماتی المپیک سئول، مشتی جوان گمنام را به تیم ملی دعوت کرد که یکی از آنها سعید جانفدا بود. گوش چپ قلدر و خوش استیل استقلال که جزو پدیدههای تازه فوتبال ایران محسوب میشد. جانفدا در بازی رفت مقابل کویت که با برد ۲-۱ ایران همراه شد، بازی نکرد، اما در دیدار برگشت، مرحوم دهداری او را در نیمه دوم به زمین فرستاد تا نخستین بازی ملی خود را در شکست یک بر صفر مقابل کویت تجربه کند.
تیم یک سال بعد، برای حضور در جام ملتهای آسیا ۱۹۸۸ راهی یک اردوی تدارکاتی در آلمان شرقی شد و جانفدا در فرودگاه تیم را ترک کرد و به سفارت هلند رفت و تقاضای پناهندگی داد.
جانفدا در هلند، اما عاقب بخیر نشد. او دو سال در این کشور سرگردان بود. او سرانجام در سال ۹۰ به عضویت تیم کوچک ونلو پیوست و تا سال ۹۴ در این تیم حضور داشت و ۸۱ بازی انجام داد. پس از آن به یک تیم گمنام دیگر به نام رورموند پیوست و در طول مدت یک سالی که در این تیم بود، به میدان نرفت تا عمر ورزشی اش در غربت و در خاموشی به پایان برسد. از او دیگر خبری نشد!
انوشیروان نوریان
انوشیروان نوریان یکی از استعدادهای بوکس در سالهای بعد از انقلاب به شمار میرود. در روزگاری که بوکس با تلاشهای احمد ناطق نوری از انزوا و محرومیت خارج شد و فعالیتش را از سر گرفت، نوریان یکی از پدیدههایی بود که خود را مطرح کرد و توانست در بازیهای آسیایی ۱۹۹۴ مدال برنز را کسب کند. او یک طلا و دو نقره آسیا و ۶ قهرمانی کشور را در کارنامه دارد تا مهمترین چهره بوکس ایران در آن سالها باشد.
نوریان با کسب سهمیه المپیک ۱۹۹۶ آتالانتا، در این مسابقات حضور یافت، اما نبرد اول شکست خورد و حذف شد. ۴ سال بعد و در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی، باز هم در مسابقات حضور یافت، اما پایش این بار به رینگ نرسید و به خاطر مثبت درآمدن تست دوپینگ، از دهکده ورزشکاران اخراج شد. بعد از این اتفاق، کاپیتان تیم ملی بوکس شبانه از اردو فرار کرد و به دولت استرالیا درخواست پناهندگی داد و به ایران بازنگشت.
او در کشور کانگوروها برای گذران روزگار مجبور به کارسیاه شد. ۲ سال در نمایشگاه اتومبیل کار میکرد و ماشین میشست. بعد از پایان محرومیتش بابت دوپینگ، با توجه به استعدادی که داشت، دوباره بوکس را شروع کرد و با توجه به تواناییها و البته سطح پایین بوکس استرالیا، توانست عضو تیم ملی این کشور شود تا در المپیک ۲۰۰۴ آتن زیر پرچم استرالیا مسابقه دهد تا سومین المپیک زندگی اش را تجربه کند. نوریان در این مسابقات عنوانی بهتر از نهمی کسب نکرد.
نوریان بعد از این رقابتها با توجه به بالا رفتن سنش، بوکس را کنار گذاشت، اما برای گذران روزگار در دام باندهای مافیایی قاچاق مواد مخدر افتاد و در دادگاهی متهم شد که در فاصله ماه فوریه ۲۰۱۴ تا فوریه ۲۰۱۵، در قاچاق محمولههای بزرگ سودوافدرین جهت تولید مواد مخدر به این کشور دست داشته، اتهامی که به بازداشت او منجر شد.
وی پس از این ماجراها و مصیبتهایی که در استرالیا کشید، پس از ۷ سال اعلام کرد که از حضور در این کشور پشیمان شده و سرانجام با مساعدت مسئولان بوکس به ایران بازگشت. وی در فرودگاه، پاسپورت استرالیایی خود را تحویل داد تا مشخص شود دیگر تحت هیچ شرایطی نمیخواهد بازگردد. او در مقطعی با مساعدت ناطق نوری رئیس وقت فدراسیون در کنار تیم ملی نیز قرار گرفت.
وحید سرلک
وحید سرلک در جودو یک استعداد ویژه محسوب میشد که خیلی زود به تیم ملی رسید و با مدالهای رنگارنگ آسیایی نام خود را سر زبانها انداخت. او در مسابقات جهانی در سال ۲۰۰۵ در مصر، در شرف کسب مدال طلا، به دلیل امتناع از مبارزه با جودوکار رژیم صهیونیستی، دستش از مدال کوتاه ماند. ۴ سال بعد در مسابقات جهانی ۲۰۰۹ هلند مقام پنجم را کسب کرد که بهترین عنوان تیم جودوی ایران در طول نیمه دوم دهه ابتدایی سال ۲۰۰۰ بود.
در همین مسابقات چشم باشگاههای میزبان او را گرفت و در تعطیلات نوروزی سال ۸۹ به المپیک روتردام هلند پیوست. سرلک با پایان رقابتهای باشگاهی در هلند مدتی بعد به ایران برگشت و سپس به آلمان رفت. اما این بار بازگشتی در کار نبود. او از این کشور درخواست پناهندگی کرد. او برخلاف ادعاهای اولیه برای مبارزه در تیم ملی این کشور، نتوانست زیر پرچم آلمان مسابقه دهد. او که هدف اصلی تصمیمش را بهبود وضعیت معیشتی و ورزشی عنوان کرده بود، پس از پناهندگی هرگز نتوانست آرزوهایش را به حقیقت نزدیک کند و حتی رئیس وقت فدراسیون در آن دوران مدعی شد برای گذران امورش مجبور شده مدتی را در زیرزمین یک مغازه نانوایی کار کند.
وی در مسابقات جهانی ۲۰۱۹ توکیو، مربیگری تیم ملی تاجیکستان را بر عهده داشت که برای فعالیت در این سمت، بایستی پشت پردههای یک سال اخیر جودو ایران را بررسی کرد. ماجرای سعید ملایی، کلید واژه فهم همین مربیگری سرلک نیز هست!